و خدایی که در این نزدیکیست. وای خدای من چه قدر دوست دارم کلی آدم به یادم باشن. از آن دوست های قدیمی دیگر هیچ مانده است برایم هیچ. واق واق اون سگ .

هدیه امام رضا و خوشبختی دو شیعه. چشم انداز ایران اسلامی 1400. می دانم که می آیی. اندر احوالات من و گیلاس بابا. من و همسرم و یه دنیا خوشبختی. وبلاگ شخصی مرصاد و منزل.

همیشه نوشتن آخرین ها برام سخت بوده. مثلا نوشتن آخرین متنی که دیگه اون سبک به نظرم تکراری میاد. مثلا نوشتن آخرین پست پاتوق امسال. یادش به خیر دوستای خوبم یادشون هست ماه رمضان سال گذشته. پاتوق با یه پست از اسمهای وبلاگهای دوستان شروع شد و با یه شعر. تشکر و خداحافظی تموم شد. الان یه دنیا خوشحالم که که گذاشتم اون پاتوق خاک بخوره. وگرنه الان هیچ خاطره ای در دستم نبود. مثل پاتوق امسال میشد و دیگه هیچ خاطره ای از پاتوق نداشتم. من امسال از همه دوستای عزیزم معذرت میخوام. که نتونستم مثل سال قبل حضور داشته باشم.

Kata itulah yang pertama kali keluar ketika mengomentari film yang berlatar belakang kejatuhan ekonomi Amerika Serikat beberapa waktu lalu. Berlatar belakang pusat penjualan saham di Gedung Wall Street dengan tokoh muda More, seorang pialang yang pemikir nan cerdas. Memiliki seorang atasan Zebel, pemilik dan pendiri perusahaan Keller Zebel.